Carnaval in Bolivia

Hallo daar,

Om het carnaval in Zuid-Amerika een keer mee te maken was zeker een bijzondere ervaring. Het was totaal anders dan in Nederland en dus ook echt anders dan ik had verwacht.
Vrijdag met Ullrick en Christoffer, twee Deens neven en Ben (UK) de bus naar Oruro genomen. Ik had twee kamers gereserveerd in een hostel en doorgegeven dat we pas in de middag aan zouden komen. Echter, toen we daar aankwamen had die eikel van het hostel onze kamers al weggegeven aan mensen die ´s morgens voor een kamer waren gekomen. Het enige wat hij nog had was een 3-persoons kamer die bijna even duur was als twee 2-persoons kamers. We hadden echter geen zin om verder te gaan zoeken, dus een extra matras gevraagd en het aanbod maar geaccepteerd. Later wou die pannekoek ook nog eens extra rekenen voor het extra matras, maar dat hebben we geweigerd. De kenners onders ons weten trouwens wel wie op het een-persoons bed heeft geslapen. :-)
Waar het carnaval in Oruro op neer komt, is dat er langs de hoofdstraat aan beide kanten kilometers lange tribunes worden gebouwd waar je een plekje kunt kopen. Tenminste, de buitenlanders zijn zo stom om een plekje te kopen, want de lokale bevolking gaat gewoon ergens zitten. Op zaterdag om 7 uur ´s morgens begint de optocht en practisch iedereen gaat zitten met een poncho aan. In het begin dacht ik nog dat ze bang waren dat het gaat regenen, maar de poncho heeft een heel andere functie. Overal op straat worden spuitbussen met schuim en waterbalonnen verkocht. Blijkbaar is het de traditie dat je tijdens de carnaval anderen met schuim vol mag spuiten. Bovendien gooit men tussen de groepen dansers door waterbalonnen naar de tribunes aan de overkant.
We zijn vrijdag nog een grote groep andere buitenlanders uit alle hoeken van de wereld tegengekomen met wie we samen kaartjes voor dezelfde tribune hebben gekocht en zaterdag om 7 uur zaten we dus paraat met spuitbussen schuim en flink wat waterbalonnen en het ging er meteen stevig aan toe. Op zich best heel leuk, maar wel verrekte koud. Gelukkig werd het in de loop van de middag wat warmer. Bovendien zaten wij in onze carnavals outfits, wat hier totaal niet gebruikelijk is. Alleen de dansers in de optocht zijn verkleed.
Zo´n optocht is trouwens niet in een uurtje voorbij. Vanuit het hele land komen er groepen naar Oruro. Het begint dus ´s morgens om 7 uur en eindigt pas om 1 uur ´s nachts. Er komen dus honderden groepen voorbij met duizenden dansers met de meest fantastische costuums. En tussendoor zit iedereen dus op de tribunes bier te drinken, waterbalonnen naar elkaar te gooien en elkaar onder het schuim te spuiten.
Om 4 uur ´s nachts verzamelen alle fanfare groepen zich dan weer op het centrale plein om om de beurt de lokale vorm van hoempapa muziek te spelen. Op het plein hebben zich dan duizenden mensen verzameld die allemaal een heel eigenaardig dansje doen en vooral veel bier drinken. Dit gaat dan tot acht uur ´s morgens door, waarna het hele gebeuren gewoon opnieuw begint.
Om in een keer door te gaan, daar wordt deze jongen een beetje te oud voor, dus ik heb tussendoor ff een tukkie gedaan, maar toen we om 7 uur ´s morgens terug naar het hostel liepen, heb ik zeker 20, vooral oudere mannen, laveloos op straat zien liggen en iedereen laat ze ook gewoon liggen, inclusief de politie. Verder zoeken de mannen hier niet even een hoekje op om een plasje te doen, nee, ze toveren gewoon midden op straat hun schwans te voorschijn en doen hun behoefte gewoon midden op straat. Die ziet er na een dagje carvaval dan ook niet al te schoon meer uit en ruikt ook zeker niet citroenfris.
Grootste minpunt van de carnaval waren echter de zakkenrollers. Na een paar uur was Mike, een Amerikaan, zijn portemonnee met bankpasjes en credit card al kwijt. Ze hebben het ook bij mij geprobeerd, maar ik was gelukkig nog net op tijd en mijn portemonnee viel op de grond. Ik had alleen maar wat geld in mijn portemonnee zitten, maar het is toch een vervelend idee. Ik heb toen wel besloten om mijn fototoestel naar het hostel te brengen. Heb dus niet veel foto´s van het carnaval. Ik heb Ben, de engelsman met wie ik samen was ook nog gewaarschuwd, maar ja, wie luistert er tegenwoordig nog naar ome prinsie! Dus aan het einde van de dag was Ben dus ook zijn portemonnee en fototoestel kwijt.
AL met al zeker een leukje ervaring om eens mee te maken, al zij het dus met een negatief randje. Ben inmiddels al weer met Ullrick en Christoffer naar Potosi gegaan, waar we de zilvermijnen gaan bekijken en daarna naar Uyuni voor de zoutvlaktes.
Om nog even terug te komen op de vraag van Wieke, de mensen die ik hier tegen kom zijn tussen de 19 en 35 jaar. Er is een kleine groep van 19 en 20 jarigen die klaar zijn met hun middelbare school en er een tijdje tussenuit gaan voordat ze verder gaan studeren. Ik heb overigens veel respect voor deze groep. Er zitten vooral veel meisjes tussen en ik vind het erg knap dat ze het op die leeftijd aandurven om een half of heel jaar alleen door Zuid-Amerika te reizen. De grootste groep is echter tussen de 22 en 27. Zij zijn vaak net afgestudeerd of nemen een jaartje vrij van hun studie. De groep tussen 28 en 35 hebben eigenlijk allemaal ontslag of een tijdje onbetaald verlof genomen. Deze groep heeft meestal iets meer te besteden en gaan vaak rond de wereld. Over het algemeen dus wel veel hoog opgeleiden die graag wat van de wereld willen zien. Verder varieert de reistijd van 3 maanden tot wel 1 1/2 jaar.

Groetjes,

Arjen