Potosi en Uyuni

Hallo,

Ik ben inmiddels alweer in het derde land van mijn reis, Chili, aangekomen. Voordat ik richting Chili ben gereisd heb ik eerst nog de mijnen in Potosi, eens de grootste zilvermijnen van de wereld, bekeken. Voordat we de mijnen ingingen eerst nog wat kadootjes voor de mijnwerkers gekocht. Ik en twee andere jongens hadden wat dynamiet gekocht en gelijk nog wat voor onszelf om mee te spelen. De mijnen waren best indrukwekkend. De omstandigheden waarin wordt gewerkt zijn echt belabberd. De gemiddelde mijnwerker wordt dan ook niet ouder dan 45. Bovendien moet je geen last hebben van claustrofobie, want je moet op sommige stukken gewoon op handen en knieen kruipen, terwijl het bloedheet is en er weinig zuurstof is vanwege al het stof in de mijn. Van onze groep van 15 zijn er dan ook 5 vroegtijdig teruggegaan. Toen we weer buiten waren was iedereen dan ook erg blij weer gewoon adem te kunnen halen. Buiten nog even ons dynamiet opgeblazen en toen naar het busstation om de bus naar Uyuni te pakken.
De busrit naar Uyuni was de eerste die echt tegenviel. De bus was slecht en alleen berekend op dwergen en er was eigenlijk geen weg, geen geasfalteerde in ieder geval.
De volgende morgen gelukkig meteen de tour naar San Pedro de Atacama in Chili kunnen regelen, want ik had geen zin om een dag in Uyuni te moeten blijven.
De hele tour was wederom erg indrukwekkend. Ik snap dat als ik dat iedere keer zeg het begint te vervelen, maar het is toch echt zo. Zuid-Amerika is gewoon erg mooi. We waren in totaal met 18 man, verdeelt over 3 jeeps. Ik zat in een jeep met 2 israeli´s, een deen, een zweedse en een oostenrijker. Iedereen reisde alleen en de sfeer was meteen goed. De eerste dag zijn we over de zoutvlakte van Uyuni gereden. De zoutvlakte was ooit een zee, maar is nu drooggevallen. Het water is dus verdampt en alles wat er over is is 12000 m2 zout. Erg maf en mooi om een keer te zien.
De tweede dag begon wat eigenaardig. We zouden om 7:30 vertrekken, maar terwijl iedereen al klaar stond was onze chauffeur nergens te bekennen. Toen we hem gingen zoeken zat hij in de keuken een half literje bier weg te tikken. Een eigenaardig ontbijtje dus. En tijdens de eerste pause, om tien uur, zat hij alweer aan het bier. Uiteindelijk moesten we voor 12 uur minstens 5 keer stoppen, omdat de chauffeur moest plassen. Gelukkig valt er in de woestijn geen ongeluk te maken, maar een beetje vreemd vonden we het wel. Vervolgens zijn we door woestijnen en langs vulkanen en bergen gereden. Er zijn in dit gebied practisch geen wegen, dus het was een hobbelig ritje, maar wel erg leuk.
De derde dag nog een aantal geizers bekeken en toen naar San Pedro de Atacama in Chili.
De eerste dag een beetje gerelaxed en het was de bedoeling om de tweede dag de omgeving te gaan verkennen. Helaas werd ik om 5 uur kotsmisselijk wakker en heb vervolgens de hele ochtend overgegeven en water gescheten, voedselvergiftiging dus. Gelukkig zat de wasbak naast het toilet, anders was dat nog een hele lastige opgave geweest. Rond 12 uur heeft Ramona, een oostenrijkse, antibiotica gehaald en toen ging het al gauw beter. Nog wel de hele dag op bed gelegen, maar vandaag (maandag) ben ik gelukkig al weer redelijk fit. Verder ben ik erachter gekomen dat ik mijn telefoon ergens ben kwijtgeraakt. Voorlopig dus ff niet SMS´en. Morgen pakken we de bus naar Salta in noord-Argentinie, wat een erg mooie omgeving schijnt te zijn.

Groetjes,

Arjen