Inka Trail

Hallo allemaal,

Ik heb het overleefd! Het was af en toe behoorlijk zwaar, maar in het algemeen ben ik niet echt in de problemen gekomen. We hadden de 30e nog een briefing met 14 personen, maar er zijn er uiteindelijk maar 11 aangekomen. Een meisje is niet eens van start gegaan vanwege hoogteziekte. De dag voordat we vertrokken had ik ineens nog een flinke verkoudheid te pakken, dus was een beetje bang dat ik de griep ging krijgen. Nog snel even naar de apotheek en een overdosis vitamine c en keeltabletten gehaald. We zouden om 5 uur worden opgehaald, dus had m´n wekker om 4:30 gezet en ben met oordoppen gaan slapen. Misschien niet zo handig, want daardoor heb ik de wekker niet gehoord. Gelukkig was Humberto (Br) zo vriendelijk om me even wakker te maken, want hij had de wekker wel gehoord en ging zelf ook de Inka trail lopen.
Behalve onze eigen groep liepen er 20 dragers en een kok mee. Zij liepen altijd vooruit, zodat als er gelucht of geslapen moest worden alles gereed was als wij aankwamen. De kok maakte altijd echt heel gezond en lekker eten en we kregen elke maaltijd 3 of 4 gangen, dus nie gek voor op een berg. Verder is het heel bijzonder om te zien wat die dragers allemaal op hun rug meenemen. Ze rennen letterlijk de bergen op met 20 tot 30 kilo op hun rug. Onze dragers hadden tenminste nog fatsoenlijke backpacks, maar die van andere groepen hadden die 30 kilo gewoon met touwen aan hun lichaam gebonden.
Onderweg naar het startpunt nog even gestopt voor ontbijt en laatste inkopen (wandelstokken, coca bladeren etc.) en toen begonnen met lopen. Het begin was erg makkelijk. Lastigste was nog de hitte, want het zonnetje stond flink te branden. De uitzichten waren eigenlijk al vanaf het begin erg bijzonder. Na een uurtje lopen kwamen de eerste stevige klimmetjes, maar nog niet te gek. Toch kreeg kreeg een Iers meisje last van hoogteziekte. Rond 12 uur kwamen we bij de lunchplaats aan. Het Ierse meisje heeft daar besloten om te stoppen en is dus samen met haar vriend en een van de gidsen weer teruggegaan. De middag was al een stuk zwaarder en toen we rond 7 uur bij de kampeerplaats aankwamen stond er voor ieder netjes een teiltje met warm water klaar, zodat je jezelf kon wassen.
De tweede dag werden we om 6 uur gewekt en was behoorlijk pittig. Is best bijzonder als je ziet waar we hebben gelopen, over passen tussen de 3000 en 4200 meter met schitterende uitzichten. De tweede dag is de dag waar de meeste mensen in de problemen komen. Het hoogste punt is 4215 meter, dus daar is de lucht erg ijl. Dat in combinatie met de hitte en het klimmen maakt het erg zwaar. Met name naar het hoogste punt, dead woman´s pass, is erg zwaar. Voordat we aan deze beklimmimg begonnen kregen we uitleg over het kauwen van coca bladeren, wat sterk werd aangeraden door de gids. Het schijnt namelijk erg goed te helpen tegen hoogte ziekte en het is tevens een belangrijk onderdeel van de Peruaanse cultuur, dus wie ben ik om dan tegen te stribbelen. Ik heb gewoon m´n eigen ritme aangehouden en dat ging best goed. Was zeker geen tete de la course, maar zat ook niet in de bezemwagen. Alleen na de lunch had ik ff een flike dip en zag er tegenop om weer verder te gaan, maar nadat de spiertjes weer warm waren ging het wel weer. Nadat we het hoogste punt voorbij waren moesten we nog een klimmetje naar 4000 meter doen en daarna gingen we weer dalen. We liepen door een ¨cloudforest¨en door tropisch regenwoud, weer heel wat anders dan de uren ervoor, toen we ver boven de wolken liepen. Rond 7 uur, na spectaculaire uitzichten en Inka tempels te hebben gezien, kwamen we bij de kampeerplaats aan. Even opgefrist en gegeten en om 9 uur weer naar bed, want iedereen zat er aardig doorheen.
De derde dag viel best mee. Nog wel een aantal schitterende Inka tempels gezien en rond 2 uur waren we al bij de kampeerplaats. Daar ook weer eens kunnen genieten van een lekkere warme douche. Alle groepen kamperen op de derde dag op dezelfde plek. Er is daar ook een restaurantje, waar de meeste groepen ´s avonds nog even een overwinnings biertje gaan drinken. Had daar ook wel zin in, maar de rest van m´n groep niet, dus dat lekkere koude pilsie maar aan me voorbij laten gaan. :-(
De vierde dag moesten we al om 3:30 op om op tijd bij de ¨Sun gate¨te zijn. Het was maar 2 uur lopen, maar het hoosde behoorlijk, dus dat was wel wat minder. Toen we uiteindelijk bij de sungate aankwamen, was het nog zo bewolkt dat je Machu Picchu nauwlijks kon zien. Er hingen nog wolken in de hele vallei en af en toe zag je ineens Machu Picchu verschijnen, maar 30 seconden later was het weer weg. Aan de ene kant jammer, maar dat maakte het ook wel weer mystieker. Gelukkig klaarde het weer daarna op en werd het bloedjeheet. Macchu Picchu is echt heel bijzonder, maar met name ook de ligging is echt heel erg mooi. Heb ook nog even Wayna Picchu opgeklommen. Dat is een berg die er tegenover ligt en daarvandaan heb je echt een heel bijzonder uitzicht op Machu Picchu.
Uiteindelijk was dus alleen de 2e dag erg heftig. Kon wel merken dat ik al wat geoefend had en al een week op hoogte was, anders had ik het denk ik een stuk zwaarder gehad. Heb namelijk van anderen gehoord dat ze echt moesten afzien doordat ze last van hoogteziekte of diarree hadden. Bovendien hadden we dus erg geluk met het weer. Ondanks dat het het regenseizoen is, hebben we de eerste drie dagen helemaal geen regen gehad. Groepen die eerder waren vertrokken hadden vaak drie of vier uur regen per dag, wij dus alleen een paar uur op de laatste dag.
De tenten waren iets aan de kleine kant, maar over toch best redelijk kunnen slapen. Alleen de toiletten waren soms erg smerig, of alleen een gat in de grond. Daar moet je je dan wel ff overheen zetten. Ben erg blij dat ik het heb gedaan, was echt een hele mooie ervaring.
Zaterdagavond toch maar met een groep uit het hostel gaan stappen en zondag de nachtbus naar Puno gepakt, om het Titikaka meer en de drijvende eilanden te bekijken. Vond het niet zoveel voorstellen, dus de volgende dag maar meteen de bus naar Bolivia gepakt. Zit nu in Copacobana met Yanick, die ik nog ken vanuit Lima en ook weer in Cuzco ben tegengekomen. Copacabana is een soort hippie stadje aan het Titikaka meer, maar dan aan de Boliviaanse kant, die een stuk mooier is dan de Peruaanse kant. We blijven hier een paar dagen om te relaxen en bij te komen van de afgelopen week. Ben nog steeds erg verkouden, dus hoop dat dat met een beetje rust en zon vanzelf verdwijnt.

Meer over Bolivia in m´n volgende bericht!

Groetjes,

Arjen